Wyprawa do Zoo

To było piękne niedzielne przedpołudnie. Słonecznie, ciepło - 20 stopni. Jak na koniec września - rewelacja. Zaparkowaliśmy w dobrym miejscu bez długiego krążenia co jeszcze poprawiło nam humory. Zrelaksowani więc i zadowoleni wyładowujemy dzieciaki z samochodu. Mąż rozkłada wózek, ja pakuję do niego młodszą ciufcię, jej torbę, cieplejsze ciuchy na wszelki wypadek, opatulam szyję starszej ciufci bo w cieniu czuć jednak rześkość jesiennego powietrza. Zamykamy samochód i szczerząc się do siebie ruszamy w stronę wejścia do Zoo. Mój uśmiech jednak szybko więdnie a na usta ciśnie się pytanie:

- Masz bilety?

Mąż patrzy na mnie zbity z tropu a już wiem, wiedziałam to zanim zadałam to pytanie, że odpowiedź brzmi "nie". Że nie mamy biletów. Zostały się. Zostały się na parapecie w domu. Zapomniałam ich wziąć. A wydawało się, że pamiętałam o wszystkim. O jedzeniu dla dzieci, pieluchach, chustkach do pupy, kocyku, chrupkach, ciastkach, nawet o takiej dupereli jak pomadka do ust. Ale o najważniejszej rzeczy zapomniałam. Bilety do Zoo. Darmowe. Krwawica ojca - dosłownie, bo zapłacił za nie własną krwią (jako honorowy dawca krwi - dostał je razem z czekoladą). 

Nie żeby wstęp do Zoo był taki drogi ale przyjechaliśmy do Warszawy specjalnie po to by wykorzystać te darmowe bilety.

- Ty sieroto! - mąż patrzy na mnie z politowaniem. Beztroski nastrój mija a ja miotam się w myślach co teraz robić? Jechać po nie do Anina (zostały się w domu u babci)? Pakować dzieciaki znów do samochodu? Znów stać w korku przy stadionie?

- Dobra kupimy nowe, chodź! - postanawia mąż z rezygnacją - Przecież to nie fortuna.

Idę posłusznie za nim i czuję się jak ostatni debil. Może to faktycznie i nie fortuna ale żeby zapomnieć najważniejszej rzeczy! Cóż, to cała ja. Kiedyś też przejechałam pół Warszawy po to by pod samym basenem przypomnieć sobie, że nie wzięłam karnetu.

- Dlaczego to ja zawsze muszę pamiętać o wszystkim? - próbuję jeszcze desperacko przelać choć część winy na kogoś innego.

- Żeby tylko nie było tak, że kupimy bilety i okaże się, że jednak mamy tamte - po chwili ciszy odpowiada mąż.

Nagle spływa na mnie objawienie. Przez zatkane sita pamięci przesącza sie wspomnienie - obraz mojej ręki zgarniającej z parapetu trzy zielone, błyszczące w padającym przez kuchenne okno słońcu bilety. Ta ręka zgina je potem starannie na pół i wkłada... gdzie? chyba... do torby dziecinnej, która... jedzie właśnie z nami w koszyku pod wózkiem!

Stanęłam jak wryta, otworzyłam szeroko oczy i rzuciłam się szczupakiem pod wózek. Wyszarpałam torbiszcze, postawiłam je na chodniku i zaczęłam gorączkowo przeszukiwać boczne kieszenie. Zaczęłam od największej - nie ma. Potem ta przezroczysta, gdzie zawsze chowam grzechotki - nie ma. Trzecia na suwak - też nie ma! Tracąc nadzieję odpięłam rzepa ostatniej, najmniejszej i nagle - niebiosa się otwierają nade mną a stado aniołów śpiewa chóralnym głosem: ALLELUJA! SĄ! Są bilety! Elegancko złożone trzy kolorowe bilety do Zoo leżą sobie razem z pomadką! Włożyłam je jak pakowałam dzieciom torbę jako pierwsze, na tyle machinalnie, że główny strumień mojej świadomości w ogóle tego nie zarejestrował. A więc Alleluja! Mamy bilety! Wchodzimy za darmo!

Maż patrzy na mnie wciąż z politowaniem, wiem co sobie teraz myśli. Pewnie to że by mnie udusił gdybym te bilety znalazła odrobinę później, gdybyśmy już kupili nowe w kasie.

Dobry nastrój wraca, wchodzimy przez bramę, bez czekania w dłuuugim ogonku do kasy. Znowu jesteśmy zrelaksowani i uśmiechnięci - na tyle, że trzymają się nas głupawe żarty:

Oho, zaraz pan wpadnie do wody i hipopotamy też go zjedzą, hihihi...

Uważaj Bartek, lew się na ciebie patrzy, pewnie ma ochotę cię zjeść, huhuhu...

 

 

 

 

Uwaga! Piranie z tyłu, hehehe...

 

 

Patataj, patataj, patataj...

Bartek, miej się na baczności, rekin już do ciebie płynie i zaraz cię... eee to już nudne...

"Ech ci rodzice, wszyscy tylko 'zje cię, zje cię', banalni do bólu."

 

 

Bartek zapatrzony...

... Ciufcia spokojnie zasypia przy krokodylach...

... i budzi się na samym końcu zwiedzania, w sekcji ptaków.

Jaka dziwna kolorowa kura! Zdziwienie na widok ary - bezcenne! :)

Jeszcze tylko nosorożce...

... słonie i - do domu!

 

To była bardzo udana wycieczka, dzieci nie marudziły (młodsze i tak większość czasu przespało), dzikich tłumów nie było, słońce świeciło cały czas ale i tak ze wszystkiego absolutnie najważniejszy był:

BALON! Wypełniony helem niebieski balon-traktor! Bartek z nim spał, z nim jadł, chodził z nim na spacery i nie pozwalał nikomu go dotknąć :)